Verhalen uit De Lariks

Nieuwste verhalen

De kaart van Kees

D

Schatkaart van De Lariks door kinderen

De jongen Kees loopt van school naar huis. En komt daarbij allerlei schatten tegen. Die schat van een buurvrouw bijvoorbeeld. En die mooie boom. Aan de hand van dit verhaal gingen zes leerlingen van de Theo Thijssenschool aan de slag om hun eigen schatkaart te tekenen.

Een schatkaart tekenen
Kaj van der Plas vroeg kunstdocent Yvette van der Aa om voor hemeen toffe kunstles te ontwikkelen bij de Schatten van Assen. Zij kwam met een prachtig verhaal. 6 Kinderen uit groep 6 t/m 8 maakten er onder Kaj’s leiding een eigen schatkaart bij.

Bommen en granaten
Welke schatten kom je onderweg tegen? Waar ruikt het lekker? Waar is het mooi? Een paar meiden tekenden hun routekaart vol schatten. Een meisje vond het niet zo lukken en ging halverwege over in het grovere werk. En de jongens maakten van hun kaart een soort Fortnite Battle Royale-plattegrond. Inclusief bommen en granaten 🙂

Het resultaat
Dit is het resultaat van meer dan een uur hard werken. En vraag jezelf eens af: welke schatten kom jij onderweg tegen in jouw eigen buurt? In de Lariks of een andere wijk?

De kinderen en hun kaarten

De jongen Kees
Oh en het verhaaltje over Kees ging zo:

Kees was een bijzondere jongen die lang geleden in deze wijk woonde.
Kees liep op een hele bijzondere manier. Een soort huppel, hinkel, renbeweging was het. (later in een boek noemden ze het de zwembadpas, dus Kees werd later beroemd).

Hij deed dit gewoon voor de leuk, niet omdat hij iets aan zijn been had of zo. Nee, Kees was een beetje, nou gewoon, Kees.

Kees vindt het leuk om naar school te gaan. (zie je hem lopen met zijn bijzondere loop?) Hij ziet zoveel mooie dingen onderweg van school naar huis en van huis naar school en dikwijls komt hij dan ook te laat.

Elke dag neemt Kees een andere weg. De ene keer loopt hij snel, de andere keer loopt hij langzaam. Hij kijkt altijd goed of hij nieuwe schatten kan ontdekken. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat Kees schatten spaart.
Hij groet iedereen altijd vriendelijk en vrolijk. En iedereen groet altijd vriendelijk en vrolijk terug. Eigenlijk is Kees zelf een Schatje.

Dan, op een dag, besluit Kees om de weg een keertje achteruit te lopen. Hij heeft er plezier in en loopt steeds sneller. Klatsj, beng, boem, bats, bam!
Ineens ziet hij alles achterstevoren en op de kop!

Kees is gevallen over een stoeptegel. Je kent ze wel, van die stoeptegels die net iets uitsteken.
Hij is versuft en kijkt wazig om zich heen. Ziet hij daar iets glinsteren onder de stoeptegel? Hij tilt de tegel op en vind zowaar een schatkist!
Het is echt oud. Tenminste…

Kees maakt de kist open en vind daarin allemaal oude kaarten met verhalen over de wijk. Huh? Op elke kaart staat in grote letters de schatten van Assen

Hoe kan dat nou? Waarom zou iemand kaarten verstoppen van deze wijk?

Ontmoetingsplek
Bedankt aan de Theo Thijssenschool voor het faciliteren van deze les. De laatste activiteit van de Schatten van Assen in de Lariks. Oh wacht! 25 mei werd de speciale Schatten van Assen-krant gelanceerd. En begon het werken aan een ontmoetingsplek door en voor bewoners van de wijk. Op de hoek van de Van Heuven Goedhartlaan en de Einsteinlaan, bij de vijver naast De Wijde Blik. Ga er eens kijken!

Door de buurt opgevangen

D

Dunantstraat – Dhr. Pontfoort

‘In 1980 ben ik hier komen wonen met mijn vrouw en kinderen. We kwamen vanuit Heemskerk. Ik werkte daar al in het onderwijs en ging in Assen aan de slag bij de Schooladvies- en begeleidingsdienst (SABD). Mijn vrouw ging werken als arbeidstherapeut bij Licht en Kracht.’

Wat meer afstand
‘Mijn wortels liggen in Zutphen. De overgang naar Heemskerk was indertijd groot: het Westen is toch echt heel anders. En Assen is wéér anders. Mensen zijn hier gewend wat meer afstand te houden dan in de Achterhoek.’

“Je hoort nog wel van me”
‘Bij de SABD ondersteunden we scholen in allerlei ontwikkelingen. We waren nog redelijk nieuw. Ik leerde daar al snel dat “Je hoort nog wel van me” Drents was voor: “ik ben niet geïnteresseerd”. Gelukkig kwam dat altijd wel weer goed.’

De buurt was niet zo kinderrijk.

Vakantiedia’s
‘We voelden ons snel thuis in de buurt. Al na drie dagen belde een buurman aan met de vraag of hij kon helpen. Er was een buurtvolleybalvereniging waar we aan meededen. En buren bleken elkaar uit te nodigen voor verjaardagen. Op Oudejaarsavond ging je de hele buurt langs om gelukkig nieuwjaar te wensen. En soms werd je uitgenodigd als een van de buren de vakantiedia’s wilde laten zien. Dat was vaak een lange zit!’

Zelfgebouwde vlotten
‘Onze dochter en zoon waren 8 en 6 toen we hier kwamen. Ze lieten hun vriendjes en vriendinnetjes natuurlijk achter in Heemskerk. Ze kwamen op de Theo Thijssenschool en vielen middenin de opening van het nieuwe gebouw. De buurt was niet zo kinderrijk, dat was in het begin wel lastig voor ze. Maar dat kwam helemaal goed hoor! Mijn zoon voer 5 jaar later met vriendjes op zelfgebouwde vlotten op de Vaart. En ze speelden in het Lariksbos.’

Ik voelde me echt door de buurt opgevangen.

Nieuwjaarsborrel
‘Het was toen we hier kwamen een open buurt: je stond voor elkaar klaar. Tegenwoordig zijn de contacten weliswaar iets minder, we drinken als buren nog wel regelmatig koffie bij elkaar. De verjaardagsbezoeken zijn opgehouden: dat werd sommigen wat teveel. We hebben nu jaarlijks met buren en oud-buren een nieuwjaarsborrel bij een van de mensen thuis. Met 15 man bijpraten onder het genot van koffie en een drankje.’

Opgevangen
‘Toen mijn vrouw in 2011 overleed, stonden de buren echt voor me klaar. Heel praktisch. De achterburen brachten eten. En wekelijks werd ik bij andere buren voor de maaltijd uitgenodigd. Maar er was ook andere steun: een buurman die regelmatig aanbelde om te vragen hoe het ging bijvoorbeeld. Ik voelde me echt door de buurt opgevangen.’

Mooiste straatje
‘Over deze straat is nog veel te vertellen. Zo woonde oud-politiecommissaris Woldringh hier. Die heeft ervoor gezorgd dat de rellen in de TT-nacht ophielden, door te verzinnen dat er meer activiteiten moesten komen zodat het publiek in beweging bleef. Landschapsarchitect Harry de Vroome woonde hier ook: door zijn inzet werd deze straat 15 jaar terug uitgeroepen tot mooiste straatje van Assen.’

Schatten van Assen
Wim Pontfoort

Een fijn thuis
‘Ik merk dat veel mensen die hier geboren zijn, in het Noorden terugkomen of er blijven hangen. Mijn zoon en dochter deden dat niet: die kwamen in Zeist en Nijmegen terecht. Zelf ben ik na mijn pensionering gebleven. Mijn vriendin en ik zijn inmiddels alweer een aantal jaar samen. Als zij straks met werken stopt zoeken we misschien samen wel een nieuwe woning. Maar tot die tijd blijft deze plek een fijn thuis.’

Nu meer interviews lezen? Scroll naar beneden of Klik hier.

Ben je of ken je iemand in De Lariks? Deel je verhaal!

Verhalen uit De Lariks

Nieuwste verhalen

Onderwerpen

Over het project

Samen met Mijn Buurt Assen en ICO centrum voor kunst en cultuur zoekt verhalenkunstenaar Kaj van der Plas naar de mooie verhalen uit De Lariks in Assen. Hij trekt van december tot maart door de buurt en gaat in gesprek met bewoners. Wat is het geheim van hun wijk? En wat verbindt ze met elkaar?

Vraag of tip?

Stuur Kaj een e-mail.