Van Heuven Goedhartlaan – familie Hoving
Een eigen kamer voor alle 5 de kinderen. Dat was de reden voor de familie Hoving om aan de Van Heuven Goedhartlaan te komen wonen. Nu bijna 44 jaar geleden. En het is nog steeds hun thuis. ‘Wat huis betreft en wat liefde betreft.’
Kozakken
Meneer Hoving (82) groeide op aan de Venestraat. De Lariks bestond toen nog niet. Het was toen nog boerenland, ‘Luchiesland.’ Hij herinnert zich nog dat het plan om Luchiesland te ontwikkelen in zijn jonge jaren een prijs won in Parijs. Voor architectuur of stedenbouwkunde.
‘Op de hoek van de Venestraat waar nu Waanders zit, werden in de oorlogsjaren Russische krijgsgevangenen vastgehouden. Ik zie ze nog zitten bij hun vuurtjes. En als een van hun paarden (het waren kozakken) te ver afdwaalde, prikten ze een aardappeltje uit het veld en gooiden dat in een beweging naar het dier toe. Raak. Het beestje draafde dan meteen weer terug.’
Kruipend naar huis
Ze kochten de woning indertijd van de familie Cock. ‘De bekende fotograaf Harry Cock had hier zijn eerste DoKa.’ Ook handig: hun aardappelhandel zat vlakbij, aan de Alteveerstraat. Hoving leverde bijvoorbeeld aan de eerste ‘zelfbedieningswinkels’ (zo heette een supermarkt vroeger) van Jan de Boer. Goede handel trouwens, die aardappels. ‘Alles wat ik verkocht was binnen een week weer stront.’
Hun tweede zoon, op bezoek voor de feestdagen, herinnert zich nog goed hoe ze op zijn 12e in dit huis kwamen wonen. ‘Opgroeien in deze buurt was geweldig.’ Er woonden heel veel kinderen. Elke avond voetbalden ze op een van de veldjes in ’t Lariksbos. Dat de wijk lekker dicht bij het centrum ligt was op latere leeftijd ook wel handig. ‘Als je dronken was, kon je kruipend naar huis.’
Opgroeien in deze buurt was geweldig
Over de drempel
Je wist in die tijd precies wie er allemaal in de buurt woonde. Stapte bij elkaar over de drempel om even iets te lenen. Tegenwoordig is dat anders. ‘Nu groet je elkaar niet meer.’ Hoe dat komt? ‘Mensen maken geen kennis meer met de buren.’ Dat is iets van deze tijd. En je past je daaraan aan. Want je dringt je natuurlijk niet aan anderen op. Toch is er ook de wetenschap dat de buurvrouw er gewoon voor ze is, mocht er iets zijn.
De buurt vergrijsde de laatste jaren, maar begint zich nu te verjongen. De Hovings blijven er nog graag wonen. Ze hebben al eens gekeken naar een appartement, maar dat is niet handig, wat je betaalt en wat je krijgt. Best gek, dat makelaars huizen in De Lariks aanprijzen als “gelegen in de prachtige rustige wijk De Lariks, vlakbij het centrum,” maar dat je dat in de huizenprijzen niet terugziet. De achtertuin is inmiddels wel hermetisch afgesloten. ‘Er wordt hier in de buurt nogal eens ingebroken.’
Mensen maken geen kennis meer met de buren
Thuisgevoel
Een van de kinderen woont nog in Assen. De anderen zijn uitgevlogen, tot Singapore aan toe. De tweede zoon heeft zijn thuis in Malaga. Maar deze plek blijft ook thuis. Hij is muzikant en verwoordde dat thuisgevoel laatst nog in een lied: My Hometown. “People know exactly what I mean, because they’re just like me.” ‘Ik refereer natuurlijk niet expliciet aan Assen. Maar ik denk dat iedereen het gevoel wel herkent.’
Nu meer interviews lezen? Scroll naar beneden of Klik hier.
Ben je of ken je iemand in De Lariks? Deel je verhaal!
