Wel wat stil

Marconistraat – fam. De Vries / Cock

‘Dit was de mooiste buurt van de wereld om in op te groeien. Boompje klimmen in het Lariksbos. Tuut en boef spelen (daarbij ben ik ooit mijn voortanden kwijtgeraakt). De paadjes in de brandgangen waren van sintels: mensen stortten de resten uit hun kolenkachels daar. Ik herinner me dat we daar rustig met blote voeten overheen liepen. Spelen, spelen, spelen.’

Warm gevoel
Diederick Cock krijgt nog altijd een warm gevoel als hij door het buurtje rond de Kochstraat loopt. Hij groeide op in de Van Heuven Goedhartlaan, waar zijn ouders vanaf 1959 woonden. Tot 1974, toen het bedrijf van zijn vader failliet ging en ze het huis moesten verkopen. Hij was toen 18 en ze verhuisden naar Pittelo. De familie Hoving kocht het huis aan de Goedhartlaan en woont daar nu nog steeds.

“Kijk, op dat dak heb ik gezeten!”

Ruig spel
Zijn dochter Milou (32) fietste vaak met haar vader door de wijk. Als hij haar naar school bracht, de Theo Thijssenschool waar hij zelf ook zijn basisschooltijd doorbracht. ‘Ze speelden wel ruig hoor, toen hij jong was. Hij wees me op lantaarnpalen waar hij vroeger in geklommen had. Of hij zei: “kijk, op dat dak daar heb ik gezeten!”’

Aanvaringen
Diederick herinnert zich dat er in zijn jeugd een aantal militairen van de kazerne met hun gezinnen in de wijk woonden. Er waren wel eens matpartijen met jongens uit andere wijken. Die van het Blauwe Dorp vonden hem en zijn buurtgenootjes maar kakkers. En ook met de Molukkers kwam het weleens tot aanvaringen.

Koffiemelk
De geuren die bij de wijk hoorden, daar zijn ze het wel over eens. Natuurlijk de bomen. Nog steeds. ’Doodzonde dat ze de eiken bij het zusterhuis hebben gekapt. Alleen maar om beter met machines bij de vijver te kunnen komen!’ Maar vroeger was er ook de geur van de ACMESA zuivelfabriek: de geur van koffiemelk. En in de herfst en de winter rook het naar vuurtjes: veel mensen hadden een houtkachel of open haard in huis.

Vakantiepark
Toen Milou op zichzelf ging wonen, trok ze eerst in een appartement in de Einsteinlaan. ‘Heerlijk rustig. Als je hier ’s zomers door de buurt wandelde, leek het wel of je op een vakantiepark was. Door de witte huizen, de bungalows en de wijde straten met al die bomen.’

Weinig verkeer
Nu woont ze aan de Marconistraat met haar man en hun zoontje Kilan van bijna 16 maanden. ‘We wilden graag hier in de buurt gaan wonen. Vooral vanwege de tuin met schuur, en de ligging dichtbij het centrum en het station. En ook door de verhalen van mijn vader natuurlijk. De bewoners van dit huis moesten eruit, en zo konden wij het kopen. Dat dit geen doorgaande weg is, dus weinig verkeer, leek ons fijn als we kinderen zouden krijgen.’

Milou vindt het wel tijd voor een speeltuintje

Wel wat stil
Die rust in de straat is inderdaad heerlijk. Maar het is qua kinderen wel wat stil nog. Nog, want de wijk begint te verjongen. Milou vindt het tijd worden voor een speeltuintje voor wat jongere kinderen, met een glijbaantje bijvoorbeeld.

Fruitmand
‘De ouderen in de straat kennen elkaar. Je ziet ze een praatje maken op straat. En een van de buren, inmiddels is hij verhuisd, zamelde altijd geld in voor een fruitmand als een van de buren ziek was.’ Dat ze een groentetuin in de voortuin hebben, levert soms een nieuwsgierig gesprekje op.

Bomen
Als er, wat Milou en haar vader betreft, iets in de buurt bewaard moet blijven, zijn het wel de prachtige, dikke bomen die hier staan. Of ze Kilan er al in ziet klimmen, net zoals haar vader vroeger deed? ‘Liever niet! Ik ben toch wat voorzichtiger!’

Nu meer interviews lezen? Scroll naar beneden of Klik hier.

Ben je of ken je iemand in De Lariks? Deel je verhaal!