Zeemanstraat – dhr. E.
‘Assen is wel veranderd. Vroeger kende je als politie de mensen. Er was minder criminaliteit. En als er iets was, wist je bij wie je moest wezen. Nu is het ambtelijk apparaat veel onoverzichtelijker en de afstand tussen politie en burger is groter. Ik haalde vroeger mijn potloodje nauwelijks tevoorschijn, maar tegenwoordig moeten ze wel.’
Bakkerij voor brood en banket
‘Ik ben geboren in Havelte, als oudste van 8 kinderen. Het schoolhoofd zei tegen mijn ouders dat ik naar de H.B.S. kon. Maar er moest geld verdiend worden, dus kwam ik in een bakkerij voor brood en banket terecht. En regelmatig moest ik voor mijn oom, die ziekelijk was, voor werktijd de koeien melken. Op mijn 18e kreeg ik mijn oproep voor militaire dienst. Ik had toen net verkering.’
“Zoeken jullie nou een politieagent of een dominee?”
Van militair naar agent
‘Mijn opleiding tot militair kreeg ik in Amsterdam. Ik eindigde mijn diensttijd in Oorschot. Daar kwam een maat met een advertentie aan. De politie in Amsterdam zocht nieuwe agenten. Een andere oom van mij was agent, dus ik kende die wereld wel. Ik solliciteerde, met nog zo’n 100 anderen. En was een van de drie die mocht beginnen.’
Of ik naar de kerk ging
‘In 1955 begon ik bij de politie. Ik woonde in een pension. Dat jaar trouwde ik met mijn verkering, die inmiddels zwanger was. We zagen elkaar om de 14 dagen, want zij woonde nog bij haar ouders in Uffelte. Maar het was onmogelijk om in Amsterdam een huis te vinden. In Drenthe kwamen twee vacatures met toezegging van een woning. Eerst solliciteerde ik bij de politie in Hoogeveen, waar mijn oompie ook werkte. Ze vroegen tijdens het sollicitatiegesprek of ik naar de kerk ging. Ik vroeg toen: “Zoeken jullie nou een politieagent of een dominee?” Dat werd dus niks. In Assen werd ik aangenomen.’
Thorbeckelaan
‘Ook in Assen begon ik in een pension. Mijn vrouw kreeg onze oudste zoon terwijl ze nog steeds bij haar ouders op de boerderij woonde. Gelukkig kregen we in 1957 een woning toegewezen aan de Thorbeckelaan. Eindelijk samen als gezin. We kregen er nog twee jongens, en in 1962 verhuisden we samen naar de Röntgenstraat. Daar werd in 1967 onze dochter geboren.’
“Hoe groter de geest, hoe groter het beest.”
Röntgenstraat
‘We hebben 33 jaar aan de Röntgenstraat gewoond. Met mijn opgroeiende jongens knutselde ik aan Lelijke Eendjes. Ik genoot van de tuin. Mijn vrouw hield enorm van handwerken, die breide alles aan elkaar. Denemarken was ons vaste vakantieland, daar zijn we wel 50 jaar geweest. Op mijn 57e ging ik met de VUT, dit jaar al weer 30 jaar geleden.’
Van straatagent tot inspecteur
‘Ik begon als straatagent en ging met pensioen als inspecteur. Ik heb leiding gegeven aan een aantal afdelingen, waaronder de Vreemdelingenpolitie. Regelmatig word ik nog begroet door iemand die ik ooit zijn verblijfspapieren heb overhandigd. Mijn beeld van mensen is door het werk wel veranderd hoor. Ik heb geleerd dat de buitenkant van iemand niets zegt. Hoe groter de geest, hoe groter het beest.’
‘… maak ik even een deegje’
Zeemanstraat
‘Mijn zoons kochten samen een villa aan de Emmastraat en hebben die eigenhandig omgebouwd tot twee woonhuizen. Het huis van mijn zoon aan de Zeemanstraat kwam dus te koop. Mijn vrouw wilde er erg graag gaan wonen. Dat is alweer 23 jaar geleden. We verruilden de camping voor een camper, en Denemarken voor Finland. En we bouwden een uitbouw aan de keuken. Ik tikte een goede oven op de kop en pakte het banketbakken weer op. Dat doe ik nog. Voor mijn kinderen en kleinkinderen maak ik taarten. En als de koekjestrommel leeg is, maak ik even een deegje.’
67 jaar samen
‘Deze maand 2 jaar geleden is mijn vrouw overleden, aan kanker. We zijn 67 jaar samen geweest, waarvan 62 jaar getrouwd. Ik mis haar. Hier in huis had ze de regie. En je kon samen overleggen wat je ging eten en wat je ging doen. Ze is veel ziek geweest. Al van jongs af aan had ze diabetes waardoor ze slechtziend werd. Toch was ze heel actief. Zij was districtsbestuurder van de vrouwenbond in Drenthe, ik van de afdeling van de politievakbond. In 1999 is ze vrijwilligster van het jaar geweest van de provincie Drenthe.’
Je past een beetje op elkaar
Cannabisolie
‘Zelf ben ik vier jaar geleden bijna doodgegaan aan kanker, mijn afscheid was al geregeld. Via een kleinzoon die een tijdje Farmacie studeerde kreeg ik het dringende advies om cannabisolie te proberen. Met THC, hij kon daar wel aan komen. En in 2,5 jaar was alle kanker weg. Toeval zeiden de dokters eerst, maar ze zijn het nu wel aan het onderzoeken. Ik neem nog steeds twee druppels voor het slapengaan.’
Buurtbarbecue
‘Het is hier een mooi buurtje om te wonen. Over en weer houd je een oogje in het zeil, en je past een beetje op elkaar. In het verleden barbecueden we met de buurt in het fietsenhok hier tegenover. Ik heb daar nog marktkramen voor getimmerd. Toen kwam de buurtsubsidie en verplaatsten de activiteiten zich naar De Wijde Blik. Maar de mensen van twee straten verder ken je helemaal niet. Dus daar gaat men niet heen.’
Blijven waar ik ben
‘Ik hoop hier nog wel even te wonen. Mijn kinderen zeggen ook dat ik rustig moet blijven waar ik ben. Maar je wordt wel ouder, ik ben nu 86. Ik heb laatst in een flat aan de Van Heuven Goedhartlaan gekeken, maar dat is niets voor mij. Hier heb ik mijn tuin en mijn bakkerijtje. Ik speel op mijn eufonium. Dat wil ik allemaal nog niet missen.’
Nu meer interviews lezen? Scroll naar beneden of Klik hier.
Ben je of ken je iemand in De Lariks? Deel je verhaal!
