Van der Waalspad – Mw. R.

‘Zoals je hier buiten zit, je hoort de mensen en de bussen voorbijkomen, en je luistert naar de vogels, dan wil ik niet anders. Meer hoef ik niet. Een vriendin wil me wel eens meenemen naar de Nieuwe Kolk. Maar dan zeg ik altijd: “stel nou dat het mooi weer is tijdens de film, dan zit ik liever in de tuin in de zon.” Ik ben een zonnemens. Ik ben bijna 87, en ouderdom komt met gebreken. Maar weg hoef ik niet. Ik heb hier alles.’

Mijn Hansie
‘Ik ben geboren in Smilde, als de op een na laatste van 8 kinderen. Mijn vader was wat ziekelijk, dus trokken we op den duur bij mijn oma in. Zij had een klein kruidenierswinkeltje in Kloosterveen. Toen ze overleed bleven we daar wonen. Mijn man kwam uit Witten. We kregen al verkering toen ik 14 was en hij 16. Hij werkte bij de fietsenmaker aan de Paul Krugerstraat. Een buurjongen zat in die tijd ook nog even achter mij aan. Maar die moest in militaire dienst en ik wilde absoluut geen militair. Dus bleef ik mooi bij mijn Hansie. Mijn man was dienstvrij omdat zijn broers gediend hadden. We verloofden ons toen ik 18 was, en trouwden toen ik bijna 22 was. We zijn bijna 50 jaar getrouwd geweest.’

In een middag een huis
‘Mijn man was de laatste jaren van zijn leven half verlamd, had afasie en kon ook niet helder meer denken. Dat begon allemaal toen we nog aan de Vaart 149 woonden, bij de kazerne. Hij kwam in een rolstoel terecht. Ze wilden het huis voor ons aanpassen, maar het had hoge drempels voor en achter, dus dat zat er niet in. Ik zag toen in een kleine advertentie dat een huis aan het Van der Waalspad te koop stond. Die middag vroeg ik de buurvrouw even op te passen, en fietste naar het adres. Ik mocht van die mevrouw meteen even kijken, en dacht dit moet ik hebben. Ik deed direct een bod en dat vond ze prima. Zo kwam ik thuis en had ik een huis gekocht’

‘We zijn samen begonnen aan De Vaart’

Alleen
‘We hebben hier nog heel even samen gewoond voor mijn man in Anholt terechtkwam. En in 2005 overleed hij in Nieuw Graswijk. Dat is deze maand 20 jaar geleden. Eigenlijk woon ik hier dus al die tijd al alleen.’

De Vaart
‘We zijn samen begonnen aan De Vaart 115. Nou ja, toen we trouwden trok mijn man eerst bij ons in, in Kloosterveen. Na de dood van mijn vader woonden we daar met mijn moeder. Onze oudste dochter is daar nog geboren. Mijn moeder verhuisde met ons mee. Zij woonde in de achterkamer met openslaande deuren naar de tuin. Wij gebruikten met op den duur 4 kinderen de voorkamer. Eten deden we altijd samen.’

Gereformeerd
‘Mijn moeder was nogal streng Gereformeerd. Ik mocht als meisje niets. Niet dansen. Op zondag niet fietsen met de meiden. In de 20 jaar dat mijn moeder uiteindelijk bij ons heeft ingewoond, ging ik al niet meer naar de kerk. Zij wel, iedere zondag. Ik kocht regelmatig een lapje stof en naaide dan wat moois voor haar voor naar de kerk. Als ik haar dan zag lopen – mooi pakje aan, hoedje op, handschoenen aan – dan gaf me dat een goed gevoel.’

‘Mijn moeder bleef de boel streng in de gaten houden’

Postambtenaar
‘Mijn man werkte als postambtenaar. Dat was in die tijd nog wat anders dan wat tegenwoordig postbode heet. Hij had bijvoorbeeld officiële formulieren bij zich die mensen dan moesten ondertekenen. En toen de AOW ertussen kwam, ging hij bij de mensen langs om het geld uit te keren. De boertjes kleedden zich er speciaal mooi voor aan en overal stond de koffie te pruttelen als hij langskwam.’

Vissen
‘Ik heb die jaren wel regelmatig tegen mijn moeder moeten “liegen”. Dat zit zo, mijn man mocht altijd graag vissen. Dan ging hij met zijn vismaten op zondagmorgen weg, bijvoorbeeld naar Appelscha. Als mijn moeder thuiskwam uit de kerk, en hij was er bij het middageten nog niet, dan verzon ik altijd een smoes. Mijn moeder bleef de boel streng in de gaten houden. Intussen waren we verhuisd naar Witten. Daar hadden we twee gescheiden woonruimtes naast elkaar.’

Schilderen
‘Ik schilderde graag samen met mijn oudste dochter. Regelmatig gingen we met tekenspul het bos in. Na haar scheiding werd ze ziek, en toen ze 51 was is ze overleden. In 2009 was dat. Ik heb haar tijdens haar ziekte nog hier in huis gehad. Maar sindsdien schilder ik niet meer. Dat is weg, van binnen.’

In een kissie
‘Het buurtje hier is de afgelopen 20 jaar niet veel veranderd. Je zit hier lekker rondom in de oudjes. Ik heb dan ook veel praat met de buren. Ze weten: de deur staat altijd open en maken daar ook wel gebruik van. Zelf kom ik niet zo gek veel bij anderen over de vloer. Daar heb ik niet zo’n behoefte aan. Mijn dochter en mijn twee zonen komen regelmatig op bezoek. En ik heb mijn tuin. Vorige week zat ik er al weer even, en mensen zien dat direct. Ik wil hier zo lang mogelijk blijven wonen. Ze halen me hier maar in een kissie weg!’

Nu meer interviews lezen? Scroll naar beneden of Klik hier.

Ben je of ken je iemand in De Lariks? Deel je verhaal!